Dracula. Frankenstein's monster. De onzichtbare man. De mummie.
En natuurlijk de wolfman.
Deze iconische monsters zijn in de loop van de tijd geëvolueerd en aangepast, en tarten enkelvoudige interpretaties terwijl het consequent boeiende publiek over generaties boeiend is. Onlangs hebben we een nieuwe Dracula (in Nosferatu -vorm) van Robert Eggers gezien, Guillermo del Toro ontwikkelt een nieuwe Frankenstein, en nu biedt Writer-Director Leigh Whannell zijn unieke visie op The Wolf Man.
Maar hoe betrekt een filmmaker als Whannell moderne kijkers met een andere weerwolffilm, vooral een gericht op The Wolf Man? Meer in het algemeen, zoals Whannell opmerkt, hoe revitaliseren alle filmmakers deze klassieke monsters, waardoor ze zowel angstaanjagend als herkenbaar zijn?
Verzamel je fakkels, bereid je wolfsbane voor, scherpen je inzet aan - en scherpen je vermogen aan om de metaforische diepten van monsterverhalen te ontcijferen - omdat we whannell hebben geïnterviewd over de impact van klassieke monsterfilms op zijn werk, zijn aanpak om geliefde wezens zoals de Wolf Man in 2025 te verzorgen en waarom je opgewonden moet zijn!
