Yönetmen Hugo Martin, Doom için rehber prensibinin: Dark Ages'in bu yılın başlarında Xbox'ın geliştiricisi doğrudan sırasında "dur ve savaş" olduğunu açıkladığında, anında büyülenmiştim. Bu konsept, ID Software'in hızlı tempolu, sürekli hareket eden savaş etrafında inşa edilen önceki başlığı Doom Eternal ile keskin bir tezat oluşturuyor. Bununla birlikte, Ebedi'de bu "stant ve savaş" felsefesini - Çapulcu'yu somutlaştıran bir düşman var. Bu düşman topluluk içinde önemli tartışmalara yol açtı, birçok oyuncu onu sevmiyorken, kendimi benzersiz bir şekilde seviyorum. Karanlık çağlardaki savaşın parlak yeşil ışıklara tepki vermeye bağlı olduğunu keşfettiğimde - sadece Çapulcu'yı yenmenin anahtarı gibi - bağlandığımı biliyordum.
Endişelenme, Karanlık Çağlar sizi Ebedi'deki Çapulcu karşılaşmalarına benzer sinir bozucu, bire bir düello ile sınırlamıyor. Kurşun geçirmez kalkan ve ölümcül bir kombo saldırısı olan bir düşman olan Agaddon Hunter'ı tanıtırken, Ebedi'nin zorlu savaşlarının özü karanlık çağların tüm savaş sistemine entegre edilmiştir. Çapulcudan esinlenen mekanik ve stratejiler yeniden tasarlandı ve karanlık çağların savaşının çekirdeğine dokundu. Sonuç, ilişkili hayal kırıklıkları olmadan bir Çapulcu dövüşünün stratejik derinliğini koruyan bir savaş deneyimidir.
Çapulcu, oyuncuların olağan taktiklerini değiştirmeye zorladığı için Doom Eternal'da öne çıkıyor. Tipik olarak, Ebedi , oyuncuların arenaların etrafında dolaşmasını ister, daha büyük tehditlerle karşılaşırken daha az düşmanları verimli bir şekilde gönderir. Oyun genellikle oyuncuların kaynakları, hareketleri ve silahları dengelemesi gereken bir yönetim sim'e benzetildi. Çapulcu bu akışı tamamen bozar, bölünmemiş dikkat gerektirir ve sıklıkla izole savaşlarda karşılaşır. Daha büyük kavgalarda, en iyi strateji saldırılarından kaçmak, diğer düşmanları temizlemek ve daha sonra Çapulcu'ya odaklanmaktır.
Doom Eternal'ın Çapası, FPS tarihinin en tartışmalı düşmanlarından biridir. | Resim Kredisi: Kimlik Yazılımı / Bethesda
Hala ayakta durmak "dur ve dövüş" nin anlamı değil - stratejik konumlandırma yoluyla savaş alanına hakim olmakla ilgili. Çapulcuya çok yaklaşmak, çözülebilir bir av tüfeği patlamasıyla sonuçlanırken, çok uzak kalmak kolayca kaçan mermilerin bir barajını davet ediyor. İşin püf noktası, enerji kalkanının düştüğü ve savunmasız bıraktığı tek an olduğu için Çapulcu'nun balta salınımını kışkırtmaktır. Gözleri parlak yeşil yanıp söndüğünde, bu kısa pencereye çarpmak için işaretiniz.
Benzer bir parlak yeşil sinyal kıyamette çok önemlidir: karanlık çağlar . Orijinal kıyamete saygı duyan şeytanlar, mermi cehennem oyunlarına benzeyen mermilerin voleybollarını serbest bırakıyor. Bu voleybollarda, Doom Slayer'ın yeni kalkanını kullanılarak ayrıştırılabilen ve mermileri şeytanlara geri gönderebilen özel yeşil füzeler var. Başlangıçta, bu savunmacı bir manevra görevi görür, ancak kalkanın rune sisteminin kilidini açarken, parrying, yıldırım ile çarpıcı düşmanları veya otomatik hedefli omuz topunu etkinleştirebilen güçlü bir saldırı aracı haline gelir.
Karanlık Çağların savaş alanlarında gezinmek, çeşitli müthiş şeytanlara karşı bir dizi odaklanmış bire bir savaş gibi geliyor. Hayatta kalma sadece bu yeşil sinyallere bağlı olmasa da, kalkan runelerine hakim olmak ve savaş stratejinize entegre etmek etkinliğinizi önemli ölçüde artırır. Çapulcu gibi, yeşil mermileri yakalamak için manevra yapmanız ve daha sonra parry'yi yürütmek için hızlı tepki vermeniz için doğru mesafeyi ve zamanlamayı bulmanız gerekir. Odaklanma ve konumlandırmaya yapılan bu vurgu, yolculuğunuzu bir dizi yoğun duruşa dönüştürerek Çapulcu savaşlarını yineliyor.
Çapulcu dedektörleri, Doom Ebedi'nin akışını bozduğu için genellikle oyunun olağan taktiklerinden farklı bir yaklaşım gerektiren eleştirdiler. Bu yüzden bunu takdir ediyorum-balletici akışından daha kasıtlı, dans benzeri bir meydan okumaya geçmeyi zorluyor. Doom Eternal zaten birinci şahıs atıcıların sınırlarını zorladı ve Çapulcu, oyuncuların kutunun dışında düşünmeleri için zorluyor. Bu bükülmeden hoşlanırken, neden olabileceği hayal kırıklığını anlıyorum.
Agaddon avcısı karanlık çağlarda Çapulcu'ya en yakın olabilirken, her iblis Ebedi'nin en zorlu düşmanının unsurlarını birleştirir. | Resim Kredisi: Kimlik Yazılımı / Bethesda
Doom: Karanlık Çağlar, çeşitli "dansları" savaş sistemine entegre ederek bunu ele alıyor. Her büyük düşman türünün farklı stratejiler gerektiren kendi benzersiz yeşil mermi veya yakın dövüş saldırısı vardır. Örneğin, Mancubus uçlarında yeşil "sütunlar" ile enerji "çitleri" başlatır ve etkili bir şekilde parry için yan yana hareket gerektirir. Vagary, tenis toplarından kaçmaya benzeyen küre voleybolu gönderirken, Çapulcu'yı anımsatan revenant sadece yeşil kafataslarını saptırdıktan sonra savunmasızdır.
Her iblis talebini benzersiz bir yaklaşım haline getirerek, karanlık çağlar yeni düşmanların sarsılmasından kaçınır. Agaddon Hunter ve Komodo agresif yakın dövüş saldırılarıyla bir meydan okuma sunsa da, oyuncular zaten taktiklerini uyarlamaya alışmışlar. Ebernal'ın silahları şeytanlarla eşleştirmenin yerleşik mekaniğiyle çatışan Çapulcu için durum böyle değildi.
Çapulcu sorunu onun tasarımı değildi, ancak tanıttığı oyundaki beklenmedik değişim. DOOM: Dark Ages, ani bir sürpriz yerine tüm deneyimin merkezinde reaksiyona dayalı mekaniği merkezi hale getirerek oyuncuları buna hazırlar. Bu, meydan okumayı daha az yoğun hale getirirken - Parry penceresi Çapulonun göz flaşından daha affedicidir - grevlerinizi yeşil ipuçlarına zamanlama fikri bozulmadan kalır. Karanlık çağlar bu kavramları yeniden yorumlar, ancak açıkça tanıdık kalırlar. Duruyorsun ve savaşıyorsun.
