Jeden z najbardziej pamiętnych momentów z całej serii Assassin's Creed odbywa się w pobliżu początku Assassin's Creed 3, kiedy Haytham Kenway zakończył gromadzenie swojej grupy rzekomych zabójców w Nowym Świecie. W tym momencie gracze są przekonani, że podążają za grupą zabójców, ponieważ Haytham używa ukrytego ostrza i wykazuje charyzmę przypominającą poprzedniego bohatera Ezio Auditore. Do tego momentu Haytham przedstawia heroiczną postać, uwolniając rdzennych Amerykanów z więzień i konfrontacji z brytyjskimi Redcoatami. Jednak objawienie pojawia się, gdy wypowiada znane zdanie templariusze: „Niech ojciec ustaleń nas poprowadzi”, wyjaśniając, że śledzimy templariuszy, zaprzysiężonych wrogów zabójców.
Dla mnie ten zaskakujący zwrot stanowi szczyt potencjału Assassin's Creed. Początkowa gra z serii wprowadziła intrygującą koncepcję - poinformuj, poznaj i zabijaj swoje cele - ale nie miała miejsca w dziale opowieści, a zarówno bohaterowi Altaïr, jak i jego ofiary brakowało osobowości. Assassin's Creed 2 poprawiło się w tym, wprowadzając bardziej kultowe Ezio, ale nie dał tej samej głębokości swoim przeciwnikom, takim jak słabo rozwinięta Cesare Borgia w spinoff Assassin's Creed: Bracthood. Dopiero dzięki Assassin's Creed 3, osadzonym podczas rewolucji amerykańskiej, Ubisoft poświęcił równy wysiłek, aby rozwinąć zarówno Hunted, jak i Huntera. Takie podejście stworzyło organiczny przepływ od konfiguracji do wypłaty, uderzając delikatną równowagę między rozgrywką a narracją, która nie została jeszcze powtórzona w kolejnych tytułach.
Podczas gdy obecna era serii RPG została dobrze przyjęta przez graczy i krytyków, liczne artykuły, filmy z YouTube i posty na forum sugerują, że Assassin's Creed jest upadający. Przyczyny tego różnią się. Niektórzy twierdzą, że winne są coraz bardziej nierealne przesłanki, takie jak walka z bogami jak Anubis i Fenrir. Inni krytykują włączenie przez Ubisoft różnorodnych opcji romansowych lub stosowanie rzeczywistych postaci historycznych, takich jak afrykański samuraja Yasuke w cieniu Assassin's Creed. Uważam jednak, że upadek wynika ze stopniowego porzucenia opartego na postaciach serii, która została przyćmiona przez ekspansywne elementy piaskownicy.
Z biegiem lat Assassin's Creed rozszerzył swoją oryginalną formułę przygody z akcji o RPG i elementy serwisowe na żywo, w tym drzewa dialogowe, systemy poziomowania oparte na XP, skrzynki z łupami, mikrotransakcja DLC i dostosowywanie sprzętu. Ponieważ jednak te nowe raty wzrosły, zaczęły czuć się bardziej puste, nie tylko pod względem powtarzających się misji pobocznych, ale także w opowiadaniu historii.
Podczas gdy gra taka jak Assassin's Creed Odyssey technicznie oferuje więcej treści niż Assassin's Creed 2, większość z nich wydaje się drewniana i słabo rozwinięta. Teoretycznie umożliwienie graczom wyboru działań i dialogu ich postaci powinno zwiększyć zanurzenie, ale w praktyce często robi to odwrotnie. Ponieważ scenariusze stają się dłuższe, aby pomieścić wiele scenariuszy, tracą polski w grach z bardziej skoncentrowanymi narracjami. Zdecydowanie skryptowane historie z epoki akcji pozwoliły na ostro zdefiniowane postacie, nie rozcieńczone wymaganiami struktury gry, która wymaga od bohatera przeniesienia między współczuciem a brutalnością na podstawie kaprysów graczy.
W rezultacie, podczas gdy Assassin's Creed Odyssey ma więcej treści niż Assassin's Creed 2, większość z nich wydaje się mniej wciągająca. Może to złamać zanurzenie, co widać, że gracze wchodzą w interakcje z postaciami generowanymi komputerowo, a nie złożonymi postaciami historycznymi. Natomiast ERA Xbox 360/PS3 wyprodukowała jedne z najlepszych gier, z namiętnej mowy Ezio: „Nie śledź mnie ani nikogo innego!” Po pokonaniu Savonaroli, z tragikomiczną monologem Haythamu, gdy został zabity przez jego syna, Connora:
„Nie myśl, że mam zamiar pieścić twój policzek i powiedzieć, że się myliłem. Nie będę płakać i zastanowię się, co mogło być. Jestem pewien, że rozumiem. Mimo to jestem z ciebie dumny. Wykazałeś wielkie przekonanie. Siła. Odwaga. Wszystkie szlachetne cechy. Powinienem był cię zabić dawno temu.”
Pismo cierpiało również na inne sposoby na przestrzeni lat. Współczesne gry często upraszczają narrację do wyraźnej dychotomii zabójców = dobrych i templariuszy = złe, podczas gdy wcześniejsze gry zamazały te linie. W Assassin's Creed 3 każdy pokonał templariuszy wyzwania Connora - i wiary gracza. William Johnson, negocjator, sugeruje, że templariusze mogli zapobiec ludobójstwu Indianom. Thomas Hickey, hedonista, nazywa misję zabójców nierealistyczną i przewiduje niezadowolenie Connora. Benjamin Church, który zdradza Haytham, twierdzi, że „jest to kwestia perspektywy”, podkreślając brytyjski pogląd na siebie jako ofiary niż agresorów.
Haytham próbuje podważyć wiarę Connora w George'a Waszyngtonu, argumentując, że kraj, który stworzy, będzie nie mniej despotyczny niż monarchia, którą Amerykanie starali się obalić - twierdzenie potwierdzone, gdy ujawniono, że Waszyngton, a nie poplecznik Haythama, Charles Lee, nakazał spalanie wioski Connora. Pod koniec gry gracze mają więcej pytań niż odpowiedzi, dzięki czemu historia jest silniejsza.
Patrząc wstecz na historię franczyzy, utwór „Rodzina Ezio” od Jesper Kyd Somassin's Assassin's Assassin's Pancy rezonował z graczami, aby stać się oficjalnym tematem serii. Gry PS3, szczególnie Assassin's Creed 2 i Assassin's Creed 3, były zasadniczo doświadczeniami opartymi na postaci. Melancholickie sznurki gitarowe „rodziny Ezio” wywołały osobistą traumę Ezio polegającą na utraty rodziny, a nie tylko renesansu. Podczas gdy doceniam ekspansywne budowanie świata i graficzną wierność obecnej generacji Assassin's Creed Games, mam nadzieję, że franczyza pewnego dnia skali, aby dostarczyć skoncentrowane, dostosowane historie, które początkowo mnie urzekały. Niestety, w branży zdominowanej przez rozległe piaskownicy i gry dla jednego gracza z ambicjami serwisowymi na żywo, taki powrót do formy może nie być już uważany za „dobry biznes”.
