Assassin's Creed serisinin en unutulmaz anlarından biri, Haytham Kenway'in yeni dünyadaki sözde suikastçılar grubunu bir araya getirmeyi bitirdiği Assassin's Creed 3'ün başlangıcında gerçekleşiyor. Bu noktada, oyuncular bir grup suikastçıyı takip ettiklerine inanıyorlar, çünkü Haytham gizli bir bıçak kullanıyor ve önceki kahramanı Ezio Auditore'u anımsatan karizmayı sergiliyor. Bu ana kadar Haytham, Yerli Amerikalıları hapishanelerden kurtaran ve İngiliz redcoats ile yüzleşerek kahramanca bir figür tasvir etti. Bununla birlikte, vahiy, "Anlama Babası bize rehberlik etsin", Tapınakçıları, suikastçıların yeminli düşmanlarını takip ettiğimizi açıkça ortaya koyan tanıdık Tapınak ifadesini gerçekleştirdiğinde gelir.
Bana göre, bu şaşırtıcı bükülme Assassin'in Creed'in potansiyelinin zirvesini temsil ediyor. Dizideki ilk oyun ilgi çekici bir konsept getirdi - Hedeflerinizi kuşatın, tanıma ve öldürdü - ancak hikaye departmanında yetersiz kaldı, hem kahraman Altaïr hem de kurbanları kişiliğe sahip değildi. Assassin's Creed 2, daha ikonik Ezio'yu tanıtarak gelişti, ancak Spinoff Assassin's Creed: Brotherhood'daki az gelişmiş Cesare Borgia gibi rakiplerine aynı derinliği veremedi. Sadece Amerikan Devrimi sırasında ayarlanan Assassin's Creed 3'le, Ubisoft hem avcıyı hem de avcıyı çıkarmaya eşit çaba sarf etti. Bu yaklaşım, daha sonraki başlıklarda henüz çoğaltılmamış olan oyun ve anlatı arasında hassas bir denge kurarak kurulumdan getiriye organik bir akış yarattı.
Serinin mevcut RPG dönemi oyuncular ve eleştirmenler tarafından iyi karşılanmış olsa da, çok sayıda makale, YouTube videoları ve forum yayınları Assassin'in Creed'in düşüşte olduğunu gösteriyor. Bunun nedenleri değişir. Bazıları, Anubis ve Fenrir gibi tanrılarla savaşmak gibi gittikçe gerçekçi olmayan binaların suçlanacağını iddia ediyor. Diğerleri Ubisoft'un çeşitli romantizm seçeneklerini veya Assassin's Creed Shadows'taki Afrika Samuray Yasuke gibi gerçek dünyadaki tarihi figürlerin kullanımını eleştiriyor. Bununla birlikte, düşüşün, serinin geniş kum havuzu elemanları tarafından gölgede kalan karakter odaklı hikaye anlatımının kademeli olarak terk edilmesinden kaynaklandığına inanıyorum.
Yıllar geçtikçe, Assassin's Creed, orijinal aksiyon-macera formülünü RPG ve diyalog ağaçları, XP tabanlı tesviye sistemleri, yağma kutuları, mikrotransaksiyon DLC ve dişli özelleştirme gibi canlı servis öğeleri ile genişletti. Bununla birlikte, bu yeni taksitler büyüdükçe, sadece tekrarlayan yan görevler açısından değil, aynı zamanda hikaye anlatımlarında daha boş hissetmeye başladılar.
Assassin's Creed Odyssey gibi bir oyun teknik olarak Assassin's Creed 2'den daha fazla içerik sunarken, çoğu ahşap ve az gelişmiş hissediyor. Teorik olarak, oyuncuların karakterlerinin eylemlerini ve diyaloğunu seçmelerine izin vermek daldırmayı artırmalıdır, ancak pratikte genellikle tam tersini yapar. Senaryolar birden fazla senaryoya uyum sağlamak için daha uzun hale geldikçe, daha odaklanmış anlatılara sahip oyunlarda bulunan cilaları kaybederler. Aksiyon-macera döneminin sıkı bir şekilde senaryo öyküleri, kahramanın oyuncu kaprislerine dayalı şefkat ve vahşet arasında değişmesini gerektiren bir oyun yapısının talepleriyle seyreltilmeyen keskin bir şekilde tanımlanmış karakterlere izin verdi.
Sonuç olarak, Assassin's Creed Odyssey, Assassin's Creed 2'den daha fazla içeriğe sahipken, çoğu daha az ilgi çekici geliyor. Bu, daldırmayı kırabilir, bu da oyuncuların karmaşık tarihsel figürlerden ziyade bilgisayar tarafından oluşturulan karakterlerle etkileşime girdiklerini belirtmektedir. Buna karşılık, Xbox 360/PS3 ERA, Ezio'nun tutkulu konuşmasından, "Beni takip etmeyin, başka birini takip etmeyin!" Savonarola'yı yendikten sonra, oğlu Connor tarafından öldürüldüğünde Haytham'ın trajikomik soliloksisine:
"Yanağını okşamak ve yanıldığımı söylemek niyetim olduğunu düşünme. Ağlamayacağım ve ne olabileceğini merak etmeyeceğim. Anladığınızdan eminim. Yine de, bir şekilde seninle gurur duyuyorum. Büyük bir inanç gösterdin. Güç. Cesaret. Tüm asil nitelikler. Seni uzun zaman önce öldürmeliydim."
Yazı da yıllar boyunca başka şekillerde acı çekti. Modern oyunlar genellikle anlatıyı net bir suikastçıların ikilemine basitleştirir = iyi ve Tapınaklar = kötü, daha önceki oyunlar bu çizgileri bulanıklaştırdı. Assassin's Creed 3'te, Templar'ın her biri Connor'un ve oyuncunun inançlarına meydan okuyor. Bir müzakereci olan William Johnson, Tapınakçıların Kızılderili soykırımını engelleyebileceğini öne sürüyor. Bir hedonist olan Thomas Hickey, suikastçıların misyonunu gerçekçi olmayan olarak adlandırıyor ve Connor'un yerine getirilmesini öngörüyor. Haytham'a ihanet eden Benjamin Kilisesi, bunun "hepsi bir perspektif meselesi" olduğunu iddia ediyor ve İngilizlerin kendilerini saldırganlardan ziyade kurban olarak görüyor.
Hayham, Connor'un George Washington'a olan inancını zayıflatmaya çalışır, yaratacağı ülkenin Amerikalıların devirmek istediği monarşiden daha az despotik olmayacağını savunur - Hayham'ın tavukçusu Charles Lee'nin Connor'un köyünün yakılmasını emrettiğini ortaya çıkardığında bir iddiada bulunduğunda bir iddiada bulunur. Oyunun sonunda, oyuncular cevaplardan daha fazla soru bırakarak hikayeyi daha güçlü hale getiriyor.
Franchise'ın tarihine baktığımızda, Jesper Kyd'den oluşan Assassin's Creed 2 skorundan "Ezio'nun Ailesi" pisti, serinin resmi teması olmak için oyuncularla yankılandı. PS3 oyunları, özellikle Assassin's Creed 2 ve Assassin's Creed 3, temelde karakter odaklı deneyimlerdi. "Ezio'nun ailesi" nin melankolik gitar telleri, Ezio'nun sadece Rönesans ortamını değil, ailesini kaybetme konusunda kişisel travmasını uyandırdı. Mevcut nesil Assassin Creed oyunlarının geniş dünya inşası ve grafiksel sadakatini takdir etsem de, franchise, başlangıçta beni büyüleyen odaklanmış, özel olarak hazırlanmış hikayeleri sunmak için bir gün ölçeklendirecektir. Ne yazık ki, genişleyen kum havuzlarının ve canlı servis hırslarına sahip tek oyunculu oyunların egemen olduğu bir sektörde, böyle bir forma dönüş artık "iyi iş" olarak kabul edilemez.
